MICROFOON VAN DE MAAND DECEMBER 2024

"Will you still love me, will you still need me, when I'm 64?"
De tekst van dit Beatles liedje is toepasselijk voor de MD421, die in 1960 werd gepresenteerd, als dynamische studio richtmicrofoon.
Het was een heel moderne microfoon, met een grijze kunststof behuizing, van Delrin (polyoxymethyleen), en een ranke vormgeving.

Het was een directe navolger van de omni directionele MD 21. De richtinggevoeligheid voor de lage frequenties werd onder andere bereikt door vier poorten, rondom de aansluitplug, wat waarschijnlijk leidde tot de 4 in het typenummer 421.

De productie was bijzonder uniform; iedere 421 klonk bijna exact hetzelfde, en elke 421 kreeg een uitgeprinte frequentie meting mee, zodat de bezitter precies kon zien hoe zijn microfoon het geluid registreerde.

Niet alleen in de studio werd hij gewaardeerd, al snel werd hij ook geliefd bij reporters, die ze mee naar buiten namen voor hun reportages en er blind op konden vertrouwen dat deze praktisch onverwoestbare microfoons een fantastische geluidskwaliteit leverden en ze niet in de steek zouden laten.

Muzikanten wisten de 421 ook op waarde te schatten en zo werd hij ook een vertrouwd gezicht op de podia, in de hand van zangers en zangeressen, of gebruikt voor de versterking van instrumenten, van kick drum, tot gitaar en blazers. Wat voor geluidsbron er ook versterkt moest worden, de 421 bracht uitkomst, hij kon de luidste geluidsbronnen aan, zonder te oversturen. Zijn uiterlijk leverde hem de bijnaam 'het scheerijzer' op.

Binnen 4 jaar waren er al 30.000 exemplaren verkocht, een tempo dat Sennheiser's productie eerst niet kon bijbenen. De firma investeerde in meer productiecapaciteit en er kwamen diverse varianten van de 421; de standaard 421 (later omgedoopt tot 421N), met 200 Ohm uitgangsimpedantie, een kleintuchel (DIN) aansluiting en een, via een draaibare plastic ring, tussen M (Musik) en S (Sprache) in vijf standen instelbaar laag af filter, de 421 HN, met hoog en laagohmige uitgang en de 421/2, met grote Tuchel aansluiting, zonder filter, voor professioneel gebruik.

In latere jaren volgden er nog meer varianten, zoals de 421 De Luxe, met vergulde korf en een zwartbruine behuizing, speciaal voor artiesten op het podium, die kwaliteit wilden uitstralen, en de 421/U4, met filter en XLR3 aansluiting.

Het originele Sennheiser logo, met schuine letters (scripted logo), dat de korf sierde, werd in de zeventiger jaren vervangen door een moderner logo met blokletters. De behuizing werd nu moderner, zwart glascomposiet, en ook de korf werd zwart.

Eigenlijk kende de microfoon voor velen maar één minpunt: de MZA statiefaansluiting, waar de 421 op geschoven moest worden. Wanneer de microfoon naar beneden werd gericht, zoals voor toms bij een drumstel, kon de 421 uit de klem schuiven en vallen. De bevestiging werd later uitgerust met een vergrendeling, die helaas ook niet heel erg betrouwbaar bleek. Veel 421s werden dan ook met gaffer tape aan de klem gefixeerd, niet elegant, maar wel betrouwbaarder.

In 1995 waren er al zo'n 350.000 exemplaren verkocht en tegenwoordig zijn dat er meer dan 500.000!
In 2010 werd hij onderscheiden en opgenomen in The Technology Hall of Fame.

De tegenwoordige 421 is de 421 II, met een modernere productietechniek gemaakt, en een geluid dat door velen als scherper wordt ervaren. Over het algemeen worden de vintage versies hoger gewaardeerd, door hun volle ronde klank.

Onlangs werd er door Sennheiser een compacte versie gepresenteerd, die eender zou moeten klinken, maar korter is en een stevigere statiefbevestiging heeft. Lang of kort, de 421 heeft nog altijd toekomst. Hij is niet meer weg te denken. Toen Sennheiser, ca. 1980, de MD 422 lanceerde, de opvolger met betere specificaties, eisten de klanten de 421 terug, en zo geschiedde.

Dit is een van de modellen die te vinden zijn in mijn boek Witnesses of Words. Meer informatie daarover is te vinden op: www.witnessesofwords.com